دنیای دل

     دنیای دل          

چند بارد غم دنیا به تن تنهایی          وای بر من تن تنها و غم دنیایی

تیرباران فلک فرصت آنم ندهد          که چو تیر از جگر ریش برآرم وایی

لاله ئی را که بر او داغ دورنگی پیداست          حیف از ناله معصوم هزارآوایی

آخرم رام نشد چشم غزالی وحشی          گر چه انگیختم از هر غزلی غوغایی

من همان شاهد شیرازم و نتوانی یافت          در همه شهر به شیرینی من شیدایی

تا نه از گریه شدم کور بیا ورنه چه سود          از چراغی که بگیرند به نابینایی

همه در خاطرم از شاهد رؤیائی خویش          بگذرد خاطره با دلکشی رؤیایی

گاه بر دورنمای افق از گوشه ابر          با طلوع ملکی جلوه دهد سیمایی

انعکاسی است بر آن گردش چشم آبی          از جمال و عظمت چون افق دریایی

دست با دوست در آغوش نه حد من و تست          منم و حسرت بوسیدن خاک پایی

شهریارا چه غم از غربت دنیای تن است          گر برای دل خود ساخته ای دنیایی

حراج عشق

 حراج عشق          

چو بستی در بروی من به کوی صبر رو کردم          چو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو کردم

چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تو          به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم

خیالت ساده دل تر بود و با ما از تو یک رو تر          من اینها هر دو با آئینه دل روبرو کردم

فشردم باهمه مستی به دل سنگ صبوری را          زحال گریهٔ پنهان حکایت با سبو کردم

فرود آ ای عزیز دل که من از نقش غیر تو          سرای دیده با اشک ندامت شست و شو کردم

صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را          ولی من باز پنهانی ترا هم آرزو کردم

ملول از نالهٔ بلبل مباش ای باغبان رفتم          حلالم کن اگر وقتی گلی در غنچه بو کردم

تو با اغیار پیش چشم من می در سبو کردی          من از بیم شماتت گریه پنهان در گلو کردم

حراج عشق وتاراج جوانی وحشت پیری          در این هنگامه من کاری که کردم یاد او کردم

ازین پس شهریارا ما و از مردم رمیدنها          که من پیوند خاطر با غزالی مشک مو کردم

وا جوانی

 وا جوانی          

بار دیگر گر فرود آرد سری با ما جوانی          داستانها دارم از بیداد پیری با جوانی

وا عزیزا گوئی آخر گر عزیزت مرده باشد          من چرا از دل نگویم وا جوانی وا جوانی

خود جوانی هم به این زودی به ترک کس نگوید          من ز خود آزردم از فرط جوانی ها جوانی

تا به روی چشم سنگین عینک پیری نهادم          مینماید محو و روشن چون یکی رؤیا جوانی

الفت پیری و نسیان جوانی بین که دیگر          خود نمیدانم که پیری دوست دارم یا جوانی

در بهاران چون ز دست نوجوانان جام گیرم          چون خمار باده ام در سر کند غوغا جوانی

سال ها با بار پیری خم شدم در جستجویش          تا به چاه گور هم رفتم نشد پیدا جوانی

ناز و نوش زندگانی حسرت مردن نیرزد          من گرفتم عمر چندین روزه سر تا پا جوانی

گر جوانی میکنم پیرانه سر بر من نگیری          شهریارا در بهاران می کند دنیا جوانی

غوغا میکنی

            غوغا میکنی          

ای غنچه خندان چرا خون در دل ما میکنی          خاری به خود می بندی و ما را ز سر وا میکنی

از تیر کجتابی تو آخر کمان شد قامتم          کاخت نگون باد ای فلک با ما چه بد تا میکنی

ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را          با دوست هم رحمی چو با دشمن مدارا میکنی

با چون منی نازک خیال ابرو کشیدن از ملال          زشت است ای وحشی غزال اما چه زیبا میکنی

امروز ما بیچارگان امید فردائیش نیست          این دانی و با ما هنوز امروز و فردا میکنی

ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن          در گوشه میخانه هم ما را تو پیدا میکنی

ما شهریارا بلبلان دیدیم بر طرف چمن          شورافکن و شیرین سخن اما تو غوغا میکنی

ماه سفرکرده

             ماه سفرکرده          

ماها تو سفر کردی و شب ماند و سیاهی          نه مرغ شب از ناله من خفت و نه ماهی

شد آه منت بدرقه راه و خطا شد          کز بعد مسافر نفرستند سیاهی

آهسته که تا کوکبه اشک دل افروز          سازم به قطار از عقب قافله راهی

آن لحظه که ریزم چو فلک از مژه کوکب          بیدار کسی نیست که گیرم به گواهی

چشمی به رهت دوخته ام باز که شاید          بازآئی و برهانیم از چشم به راهی

دل گرچه مدامم هوس خط تو دارد          لیک از تو خوشم با کرم گاه به گاهی

تقدیر الهی چو پی سوختن ماست          ما نیز بسازیم به تقدیر الهی

تا خواب عدم کی رسد ای عمر شنیدیم          افسانه این بی سر و ته قصه واهی