غلط کردم، غلط

          

تکیه کردم بر وفای او غلط کردم ، غلط          باختم جان در هوای او غلط کردم، غلط

عمر کردم صرف او فعلی عبث کردم ، عبث          ساختم جان را فدای او غلط کردم ، غلط

دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم ، خطا          سوختم خود را برای او غلط کردم ، غلط

اینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود بد          جان که دادم در هوای او غلط کردم ، غلط

همچو وحشی رفت جانم درهوایش حیف ، حیف          خو گرفتم با جفای او غلط کردم ، غلط

شیرین..فرهاد

نازل شدن شیرین به دلجویی 

فرهاد مسکین در دامنهٔ کوه بیستون          

چو نازل شد به فرش سبزه چون گل          به گل افشاند زلف همچو سنبل

بر خود خواند آن آواره دل را          برایش نرم کرد آن خاره دل را

نشاندش رو به روی و پرده برداشت          که دیدش کام خشک و چشم تر داشت

به ساقی گفت آن مینای می کو          نشاط محفل جمشید و کی کو

بیار و در قدح ریز و به من ده          گلم افسرده بین آب چمن ده

بت ساقی قدح از باده پر کرد          هلال جام را از می چو خور کرد

بزد زانو به خدمت پیش شیرین          به دستش داد بدری پر ز پروین

گرفت از دست او شیرین خود کام          به شوخی بوسه‌ای زد بر لب جام

پس آنگه گفت با فرهاد مسکین          که بستان این قدح از دست شیرین

بخور از دستم این جان داروی هوش          که غمهای کهن سازد فراموش

اگرخسرو به شکر کرده پیوند          تو هم از لعل شیرین نوش کن قند

به کوری شکر قند مکرر          مکرر بخشمت از لب نه شکر

شکر در کام خسرو خوش گواراست          کز این قند مکرر روزه داراست

گرفت از دست شیرین جام و نوشید          چو خم از آتش آن آب جوشید

روان شد گرمی می در دماغش          فروزان شد ز برق می چراغش

خرد یکباره بیرون شد ز دستش          حجاب افکند یک سو چشم مستش

پی نظاره پرده شرم شق کرد          ز تاب دیدنش شیرین عرق کرد

به برگ گل نشستن خوی چو شبنم          گلش را تازگی افزود در دم

ز لب چون غنچه خندان گشت و بشکفت          به دلداری یار مهربان گفت

بیا چون دل برم بنشین زمانی          که برخوان وصالم میهمانی

نظر بگشا به رخساری که خسرو          بود محروم از آن ز آن دلبر نو

ز کام قندم از شکر گذشته          ز بدر نامم از اختر گذشته

ز ارمن کان قندم را طلبکار          شد و با شکرش شد گرم بازار

مگس طبعی یار بلهوس بین          به هر جا شکر او را چون مگس بین

چو فرهاد این سخن‌ها کرد از او گوش          برفت از کار او یکباره سرپوش

ز جا برجست و در پهلوش بنشست          سخن بشنید از او خاموش بنشست

سراپا دیده شد تا بیندش روی          شود همدم به آن لعل سخنگوی

ولی از شرم سر بالا نمی‌کرد          نظر بر آن رخ زیبا نمی کرد

مراد خویشتن با او نمی‌گفت          سخن در آن رخ نیکو نمی‌گفت

چو شیرین اینچنینش دید ، در دم          به ساقی گفت می درده دمادم

دمی از باده ما را آزمون آر          ز وسواس خردمندی برون آر

حکیمان را براین گفت اتفاق است          که اندر بزم هشیاران نفاق است

ز عقل دوربین دوریم ازعیش          ز دانش سخت مهجوریم از عیش

خوشا مستی و صدق می پرستان          که نی سالوس دانند و نه دستان

شنید از وی چو ساقی جام پر کرد          قدح را پخته باز از خام پر کرد

گرفت و خورد دردیهای آن جام          نصیب کوهکن آمد سرانجام

چو سور یار شیرین خورد فرهاد          ز قید خو بکلی گشت آزاد

نه یاد خویش ، نی بیگانه ماندش          نه صبر اندر دل دیوانه ماندش

به روی یار شیرین شد غزلخوان          کتاب عشق را بگشود عنوان

زشرح پریشانی

زشرح پریشانی          

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید          داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید          گفت وگوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی          

سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی          

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم          ساکن کوی بت عربده‌جویی بودیم

عقل و دین باخته، دیوانهٔ رویی بودیم          بستهٔ سلسلهٔ سلسله مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود          

یک گرفتار از این جمله که هستند نبود          

نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت          سنبل پرشکنش هیچ گرفتار نداشت

اینهمه مشتری و گرمی بازار نداشت          یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

اول آن کس که خریدار شدش من بودم          

باعث گرمی بازار شدش من بودم          

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او          داد رسوایی من شهرت زیبایی او

بسکه دادم همه جا شرح دلارایی او          شهر پرگشت ز غوغای تماشایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد          

کی سر برگ من بی سر و سامان دارد          

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر          که دهم جای دگر دل به دل‌آرای دگر

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر          بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر

بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود          

من بر این هستم و البته چنین خواهدبود          

پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی‌ست          حرمت مدعی و حرمت من هردو یکی‌ست

قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دویکی‌ست          نغمهٔ بلبل و غوغای زغن هر دو یکی‌ست

این ندانسته که قدر همه یکسان نبود          

زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود          

چون چنین است پی کار دگر باشم به          چند روزی پی دلدار دگر باشم به

عندلیب گل رخسار دگر باشم به          مرغ خوش نغمهٔ گلزار دگر باشم به

نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش          

سازم از تازه جوانان چمن ممتازش          

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست          می‌توان یافت که بر دل ز منش یاری هست

از من و بندگی من اگرش عاری هست          بفروشد که به هر گوشه خریداری هست

به وفاداری من نیست در این شهر کسی          

بنده‌ای همچو مرا هست خریدار بسی          

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است          راه صد بادیهٔ درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است          اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

بعد از این ما و سرکوی دل‌آرای دگر          

با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر          

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود          آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود          چه گمان غلط است این ، برود چون نرود

چند کس از تو و یاران تو آزرده شود          

دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود          

ای پسر چند به کام دگرانت بینم          سرخوش و مست ز جام دگرانت بینم

مایه عیش مدام دگرانت بینم          ساقی مجلس عام دگرانت بینم

تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند          

چه هوسها که ندارند هوسناکی چند          

یار این طایفه خانه برانداز مباش          از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش

می‌شوی شهره به این فرقه هم‌آواز مباش          غافل از لعب حریفان دغا باز مباش

به که مشغول به این شغل نسازی خود را          

این نه کاری‌ست مبادا که ببازی خود را          

در کمین تو بسی عیب شماران هستند          سینه پر درد ز تو کینه گذاران هستند

داغ بر سینه ز تو سینه فکاران هستند          غرض اینست که در قصد تو یاران هستند

باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری          

واقف کشتی خود باش که پایی نخوری          

گر چه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت          وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت

شد دل‌آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت          با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت

حاش لله که وفای تو فراموش کند          

سخن مصلحت‌آمیز کسان گوش کند