شتاب شباب

 شتاب شباب          

شباب عمر عجب با شتاب می گذرد          بدین شتاب خدایا شباب می گذرد

شباب و شاهد و گل مغتنم بود ساقی          شتاب کن که جهان با شتاب می گذرد

به چشم خود گذر عمر خویش می بینم          نشسته ام لب جوئی و آب می گذرد

به روی ماه نیاری حدیث زلف سیاه          که ابر از جلو آفتاب می گذرد

خراب گردش آن چشم جاودان مستم          که دور جام جهان خراب می گذرد

به آب و تاب جوانی چگونه غره شدی          که خود جوانی و این آب و تاب می گذرد

به زیر سنگ لحد استخوان پیکر ما          چو گندمی است که از آسیاب می گذرد

کمان چرخ فلک شهریار در کف کیست           که روزگار چو تیر شهاب می گذرد

چشم مست

برداشت پرده شمعم و پروانه پرگرفت          بازار شوق پردگیان باز درگرفت

شمع طرب شکفت در آغوش اشک و آه          ابری به هم برآمد و ماهی به برگرفت

زین خوشترت کجا خبری در زند که دوست          سر بی خبر به ما زد و از ما خبر گرفت

بار غمی که شانه تهی کرد از او فلک          این زلف و شانه خواهدم از دوش برگرفت

یک تار موی او به دو عالم نمیدهند          با عشقش این معامله گفتیم و سرگرفت

چشمک زند ستاره صفت با نسیم صبح          شمع دلی که دامن آه سحر گرفت

چون شعر خواجه تازه و تر بود شهریار          شعر توهم که درس خود از چشم تر گرفت

کاروان بی‌خبر

 کاروان بی‌خبر          

کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیست          با دل این قصه نگویم که به دلخواهش نیست

کاروان آمد و از یوسف من نیست خبر          این چه راهیست که بیرون شدن از چاهش نیست

ماه من نیست در این قافله راهش ندهید          کاروان بار نبندد شب اگر ماهش نیست

ما هم از آه دل سوختگان بی خبر است          مگر آئینه شوق و دل آگاهش نیست

تخت سلطان هنر بر افق چشم و دل است          خسرو خاوری این خیمه و خرگاهش نیست

خواهم اندر عقبش رفت و بیاران عزیز          باری این مژده که چاهی بسر راهش نیست

شهریارا عقب قافله کوی امید          گو کسی رو که چو من طالع گمراهش نیست

ناکامیها

    ناکامیها          

زندگی شد من و یک سلسله ناکامیها          مستم از ساغر خون جگر آشامیها

بسکه با شاهد ناکامیم الفتها رفت          شادکامم دگر از الفت ناکامیها

بخت برگشته ما خیره سری آغازید          تا چه بازد دگرم تیره سرانجامیها

دیرجوشی تو در بوته هجرانم سوخت          ساختم این همه تا وارهم از خامیها

تا که نامی شدم از نام نبردم سودی          گر نمردم من و این گوشه گمنامیها

نشود رام سر زلف دل آرامم دل          ای دل از کف ندهی دامن آرامیها

باده پیمودن و راز از خط ساقی خواندن          خرم از عیش نشابورم و خیامیها

شهریارا ورق از اشک ندامت میشوی          تا که نامت نبرد در افق نامیها

حالا چرا

حالا چرا          

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا          بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی          سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست          من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم          دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار          اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا

شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود          ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا

ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت          اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند          در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین          خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا

شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر          این سفر راه قیامت میروی تنها چرا