شعر درمورد بی حرمتی گلشیفته فرهانی

آزاده تر که بود ز زن های این جهان؟

آن کس که کرد پیکر عریان خود عیان؟

گر این بُوَد رهایی انسان که ای گلی!

هر تن فروش گشته رها طبق این گمان

نشنیده ای تو ناله ی مردم ز خاک خود؟

ای گل! تو "مثل مادر"معصوممان بمان

رحمی اگر به پاکی روحت نمیکنی

بر حرمت "به نام پدر" کن تنت نهان

عریانی تو عین اسیری برای توست

آزادی اش برای هوس های هرزه شان

ما را هزار امید به بازیگری چو گل

تو گرم بازی سیه زشت دیگران

ما در سماع ساز تو مدهوش و گشته ای

رقّاصه ای به نغمه ی دشمن در این میان

مال خود تو هست تن و جان تو ولی

ترسم بر او ز سیلی ویران گر خزان

دیدم پس دو دیده ی عصیان گرت که بود

از ترس کودکانه ی تنهاییت نشان

ترسم که نام گل صفتت همچو لکه ای

ممتد شود به ننگ به پیشانی زمان

بودی عزیز بین کسانت چه حیف شد

گشتی عروسک ید پنهان ناکسان

شتاب شباب

 شتاب شباب          

شباب عمر عجب با شتاب می گذرد          بدین شتاب خدایا شباب می گذرد

شباب و شاهد و گل مغتنم بود ساقی          شتاب کن که جهان با شتاب می گذرد

به چشم خود گذر عمر خویش می بینم          نشسته ام لب جوئی و آب می گذرد

به روی ماه نیاری حدیث زلف سیاه          که ابر از جلو آفتاب می گذرد

خراب گردش آن چشم جاودان مستم          که دور جام جهان خراب می گذرد

به آب و تاب جوانی چگونه غره شدی          که خود جوانی و این آب و تاب می گذرد

به زیر سنگ لحد استخوان پیکر ما          چو گندمی است که از آسیاب می گذرد

کمان چرخ فلک شهریار در کف کیست           که روزگار چو تیر شهاب می گذرد

نیلوفر

نیلوفر        

از مرز خوابم می گذشتم،          

سایه تاریک یک نیلوفر          

روی همه این ویرانه فرو افتاده بود.          

کدامین باد بی پروا          

دانه این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد ؟          

در پس درهای شیشه ای رویاها،          

در مرداب بی ته آیینه ها،          

هر جا که من گوشه ای از خودم را مرده بودم          

یک نیلوفر روییده بود.          

گویی او لحظه لحظه در تهی من می ریخت          

و من در صدای شکفتن او          

لحظه لحظه خودم را می مردم.          

بام ایوان فرو می ریزد          

و ساقه نیلوفر برگرد همه ستون ها می پیچد.          

کدامین باد بی پروا          

دانه این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟          

نیلوفر رویید،          

ساقه اش از ته خواب شفافم سر کشید.          

من به رویا بودم،          

سیلاب بیداری رسید.          

چشمانم را در ویرانه خوابم گشودم:          

نیلوفر به همه زندگی ام پیچیده بود.          

در رگ هایش ، من بودم که میدویدم.          

هستی اش در من ریشه داشت،          

همه من بود.          

کدامین باد بی پروا          

دانه 

این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟           

شیرین..فرهاد

نازل شدن شیرین به دلجویی 

فرهاد مسکین در دامنهٔ کوه بیستون          

چو نازل شد به فرش سبزه چون گل          به گل افشاند زلف همچو سنبل

بر خود خواند آن آواره دل را          برایش نرم کرد آن خاره دل را

نشاندش رو به روی و پرده برداشت          که دیدش کام خشک و چشم تر داشت

به ساقی گفت آن مینای می کو          نشاط محفل جمشید و کی کو

بیار و در قدح ریز و به من ده          گلم افسرده بین آب چمن ده

بت ساقی قدح از باده پر کرد          هلال جام را از می چو خور کرد

بزد زانو به خدمت پیش شیرین          به دستش داد بدری پر ز پروین

گرفت از دست او شیرین خود کام          به شوخی بوسه‌ای زد بر لب جام

پس آنگه گفت با فرهاد مسکین          که بستان این قدح از دست شیرین

بخور از دستم این جان داروی هوش          که غمهای کهن سازد فراموش

اگرخسرو به شکر کرده پیوند          تو هم از لعل شیرین نوش کن قند

به کوری شکر قند مکرر          مکرر بخشمت از لب نه شکر

شکر در کام خسرو خوش گواراست          کز این قند مکرر روزه داراست

گرفت از دست شیرین جام و نوشید          چو خم از آتش آن آب جوشید

روان شد گرمی می در دماغش          فروزان شد ز برق می چراغش

خرد یکباره بیرون شد ز دستش          حجاب افکند یک سو چشم مستش

پی نظاره پرده شرم شق کرد          ز تاب دیدنش شیرین عرق کرد

به برگ گل نشستن خوی چو شبنم          گلش را تازگی افزود در دم

ز لب چون غنچه خندان گشت و بشکفت          به دلداری یار مهربان گفت

بیا چون دل برم بنشین زمانی          که برخوان وصالم میهمانی

نظر بگشا به رخساری که خسرو          بود محروم از آن ز آن دلبر نو

ز کام قندم از شکر گذشته          ز بدر نامم از اختر گذشته

ز ارمن کان قندم را طلبکار          شد و با شکرش شد گرم بازار

مگس طبعی یار بلهوس بین          به هر جا شکر او را چون مگس بین

چو فرهاد این سخن‌ها کرد از او گوش          برفت از کار او یکباره سرپوش

ز جا برجست و در پهلوش بنشست          سخن بشنید از او خاموش بنشست

سراپا دیده شد تا بیندش روی          شود همدم به آن لعل سخنگوی

ولی از شرم سر بالا نمی‌کرد          نظر بر آن رخ زیبا نمی کرد

مراد خویشتن با او نمی‌گفت          سخن در آن رخ نیکو نمی‌گفت

چو شیرین اینچنینش دید ، در دم          به ساقی گفت می درده دمادم

دمی از باده ما را آزمون آر          ز وسواس خردمندی برون آر

حکیمان را براین گفت اتفاق است          که اندر بزم هشیاران نفاق است

ز عقل دوربین دوریم ازعیش          ز دانش سخت مهجوریم از عیش

خوشا مستی و صدق می پرستان          که نی سالوس دانند و نه دستان

شنید از وی چو ساقی جام پر کرد          قدح را پخته باز از خام پر کرد

گرفت و خورد دردیهای آن جام          نصیب کوهکن آمد سرانجام

چو سور یار شیرین خورد فرهاد          ز قید خو بکلی گشت آزاد

نه یاد خویش ، نی بیگانه ماندش          نه صبر اندر دل دیوانه ماندش

به روی یار شیرین شد غزلخوان          کتاب عشق را بگشود عنوان

چشم مست

برداشت پرده شمعم و پروانه پرگرفت          بازار شوق پردگیان باز درگرفت

شمع طرب شکفت در آغوش اشک و آه          ابری به هم برآمد و ماهی به برگرفت

زین خوشترت کجا خبری در زند که دوست          سر بی خبر به ما زد و از ما خبر گرفت

بار غمی که شانه تهی کرد از او فلک          این زلف و شانه خواهدم از دوش برگرفت

یک تار موی او به دو عالم نمیدهند          با عشقش این معامله گفتیم و سرگرفت

چشمک زند ستاره صفت با نسیم صبح          شمع دلی که دامن آه سحر گرفت

چون شعر خواجه تازه و تر بود شهریار          شعر توهم که درس خود از چشم تر گرفت